امشب شب تولدمه و سکوتم سرشار از حرف های نگفته است. اینجا هم تنها پناهگاه امن واسه نوشتن دغدغه هامه.
این یک سالی که گذشت، آدمای زیادی اومدن و رفتن. اون چیزی که الان بهش رسیده ام و در فراز و نشیب این یک سال به دست آوردم این بود که تو دنیا جایی واسه منه ساده وجود نداره. این سالی که گذشت، سال رفتن آدم ها از زندگیم بود. چه دوستای دور و چه نزدیک. فهمیدم که جامعه و آدماش تورو به سمت بد بودن سوق میده وقتی که میبینی همه ی ادم ها تبدیل شدن به یه مشت انسان های دورو و منفعت طلب. رسیدن به این حرفا با سختی و غم و غصه زیادی همراه بود. خیلی سخته عادت کردن به پذیرفتن چهره ی واقعیه آدمای زندگیت. چهره ای که بعضیا بعد چندماه و بعضیا بعد چند سال نشونت میدن.
دلم گرفته از همه چیز و همه جا. احساس می کنم تو هر جنبه ای که تو زندگیم موفق بودم، در جنبه ی روابط شخصیم موفق نبودم. نمی دونم چرا همیشه آدمای بدذات و حسود و دورو به تور من میخورن. فرقی هم نداره چه دختر و چه پسر. دلم یه دوست واقعی می خواد. یه جمع دوستیه بی ریا و با صفا. آخه چرا باید انقدر آدما بدذات بشن هرچند که ظاهر خوبی از خودشون نشون میدن. چرا کسی نمیاد و قدر مارو بدونه. کسی که بفهمه، درک کنه و بمونه....
بغض من میترکه چون عمیقا احساس تنهایی می کنم و هم زبونی پیدا نمی کنم. احاطه شدم با یه مشت رفیق نا رفیق و یه مشت عاشق دروغ گو. دلم نمی خواد مثل بقیه باشم اما وقتی می بینم آدمای حیله گر و دورو و بدذات اطرافم چقدر تو همه چی موفقن؛ همه ی معادلاتم میریزه بهم... نمی دونم اصلا اونیکه لیاقت دوست داشتن رو داشته باشه و به معنای واقعی انسان باشه، پیدا میشه یا نه...
از همه ی این حرفا که بگذریم، بقیه ی زندگیم رو روال طبیعیه و درسا و کارا پیش میره و کارآموزیمو شروع کردم. زندگی با همه ی بالا و پایین هاش می گذره و خداروشکر بخاطر هرچی که داده و نداده. تنها نداده ای که این روزا جاش خالیه تو زندگیم، "عشق" هست و بس. ( البته اگه وجود داشته باشه.....)
