درد این نیست که آدم خوب خیلی کم پیدا میشه ، بلکه درد اینه که همون تعداد کمه آدمای خوبی که هستن وقتی میبینن هیچ وقت جواب خوبیاشونو نمیگیرن ؛ تبدیل به آدمای بد می شن....

خداجونم ؛ نمیدونم این چه حکمتیه که هررر ترم دقیقااا موقع امتحانات پایان ترم و فرجه هاش، یکی میرسه که یا عاشقم میشه یا عاشقم بوده و دقیقا میزاره تو این موقع ابراز کنه یا پیشنهاد میده یا هرچیز دیگه. اخه خدایا ، من اینهمه مدت در طول ترم دارم به زندگیه سینگل اَند هپی بودنم ادامه میدم و هیچ مگس نری هم نمیاد ، اما دم امتحانات ترم ؛ فشار درس به هورمون های ملت فشار میاره و یاد عاشقی میوفتن وصبح و شب پیام میدن و وقت آدمو میگیرن.
خدا جان ، من تو یک ماهه بازه امتحانات اعصاب خودمم ندارم چه برسه یک آدم دیگه. خلاصه که ازت خواهشمندم تو تقویم زمانبندی عشق و عاشقی ها واسه این بنده حقیرت تجدید نظر کن . با تشکر
پ.ن : اپ اینستا و تلگراممو پاک کردم از رو گوشیم و با لب تاب میخوام آن شم این مدت. بس که این مدت از شب تا صبح هرکی وقت مارو گرفته .
پ.ن ٢ : کامنتای قبلیمو به زودی تایید میکنم.

این روزا زیاد فرصت نمی کنم به وب سر بزنم. هرچند که از اول هدفم یه بلاگر حرفه ای بودن و داشتن یه وب پرمخاطب نبوده کما اینکه وبم هرچی مهجور تر باشه خوشحالتر می شم. اما وقتی  امشب اومدم و دیدم با همه ی پست نگذاشتن ها و دیر سر زدن هام بازم تعداد قلیلی بازدید کننده دارم ، گفتم واسه خاطر همون تعداد اندک بشینم قلم بافی کنم.

+

ما آدما تعیین نمی کنیم کجا و چجوری و تو چه شرایطی و در چه خانواده ای به دنیا بیاییم ؛ اما قطعا هنگام مرگمون هرچی و هرجا که باشیم مسئولش خودمون بودیم. ما میتونیم زندگی رو بگذرونیم ، بزرگ شیم و مدرسه بریم ، کنکور بدیم و دانشگاه بریم و بعدش درگیر کار و مسائل اقتصادی و ازدواج و تشکیل خانواده بشیم و بچه هایی مثل خودمون رو تحویل جامعه بدیم ؛ که این یه سیکل طبیعیه که هممون ناخودآگاه اون رو طی می کنیم ( مگر در موارد استثنا) . هر آدمی نزدیک مرگش که برسه باید این جرات رو داشته باشه که از خودش بپرسه " من چه تاثییری تو این دنیا گذاشتم" . خدا وقتی انسان رو خلق کرد یه سری ویژگی هایی رو تو جوهره ی وجودیش قرار داد که باعث شد از بقیه آفریده ها متمایز باشه و خدا اونو خلیفه خودش رو زمین خطاب بده. ماها درگیر این زندگی ماشینی با هجومی از تبلیغات مصرف گرایی ؛ داریم میشیم عروسک های خیمه شب بازی که ارزش زمان رو نمیدونیم و نشستم ببینیم سیاست های در باطن کثیف چه تصمیمی برای شیوه ی زندگیمون گرفته تا کورکورانه تقلید کنیم.

به گفته انیشتین اکثر آدم ها از 10 درصد مغزشون ( درصد رو دقیق مطمینا نیستم اما تو همین حدوده) استفاده نمی کنن. ذهن ، این توانایی خارق العاده و این عضو جادویی میتونه انسان رو به پست ترین جاها و یا بالاترین مقام ها برسونه. و چه مقامی بالاتر از " خدمت به خلق ".

ما ایرانیا فکر می کنیم دور از جون کار واسه خره. یه ملتی که صرفا خام فروش به تعداد محدودی از کشورهاست و از صدقه سری نفته که تا الان مونده. ما دانشجوهایی که مثلا امید این مملکتیم باید از خودمون بپرسیم که چیکار واسه مملکتمون کردیم. یه سری از دانشجوها که فکر می کنند سقف ایران براشون کوتاهه و اگر برن اونور با فرش قرمز و دسته گل ازشون استقبال میشه. یه عده هم که به صرف مدرک میرن دانشگاه و عده ای هم به دلایل مختلف دیگه (!). اما بد نیست بدونیم تو همین مملکت آدمایی دارن زندگی میکنن که حتی آب سالم برای آشامیدن ندارن و از کمترین امکانات زندگی محرومن . ماها مسئولیم. این زندگی که تو الان داری سوای از خوب یا بد بودنش ، از پول سفره ی همین انسان های فقیره. اینکه دانشگاه میری و درس میخونی و اگه به یه جا برسی فکر می کنی از این مملکت باید بری ، از خودت بپرس تو چی به سفره ی این آدما اضافه کردی؟

تحسین می کنم آدمایی رو که با وجود همه ی مشکلات و سنگ اندازی ها موندن و کارآفرین شدن. که از ذهنشون استفاده کردن و سعی کردن تغییری رو ایجاد کنند و خیلی ها هم از کنارشون کار کنند و حقوق بگیرند. آدمایی که تاثییر خودشون رو تو دنیا گذاشتن و میگذارند و بطور مستقیم یا غیر مستقیم "امید " رو در دل بقیه انسان ها زنده می کنند.

بیایید یک انسان "تاثییر گذار" باشیم.