حدودا دو هفته پیش با خانواده رفتیم کوروش برای دیدن فیلم حضرت محمد (ص). سانس های متوالی و سالن کیپ تا کیپ پر و بلیط های 10 هزار تومنی باور ناممکنه فروش دومیلیاردی این فیلم تو یه هفته رو برام ممکن کرد.

در کل فیلم خوبی بود و از لحاظ تکنیکی نمیشد ایرادی ازش گرفت. و خب من بیشتر مایل بودم راجب زندگی پیامبر در بزرگسالی ببینم که بنا به دلایل عقیدتی و مشکلاتی که ممکن بود بوجود بیاد ؛ کارگردان محترم و دست های پشت پرده به همین برهه کودکی اکتفا کرده بودند.

به تبلیغات بسیار زیاد این فیلم هم قاعدتا نمیشه خرده گرفت چون فیلمی که با بودجه ی گزاف دولتی ساخته میشه ، باید هم تبلیغات گزاف دولتی داشته باشه تا 100 میلیارد و اندی هزینه ای که خرجش کردن دربیاد.

مدتی هست که پست جدید نذاشتم و دلمون همش هوای وب رو میکرد اما وقتمون اجازه نمیداد. دو سه هفته ای هست که دانشگاه شروع شده و من سال جدید رو اینگونه ارزیابی می کنم : سالی پر از خرخونی و گرفتاری.روزای پرمشغله و کارای جدید.

از همون روزایی که مورد علاقمه.این ترم سنگین ترین ترم داروسازی قبل از علوم پایه محسوب میشه و از همون اول کاری مجبوریم به شب زنده داری و درس خونی سلام مجدد کنیم. جدا از کارهای زیاد دیگه ای که خودم برای خودم تراشیدم!

پاییز هوای شهر رو پاییزی می کنه اما هوای دل منو بهاری میکنه. بهار یعنی شروع ، رویش، یعنی دوباره جون گرفتن و زندگیه دوباره.همون حس و معنی که سال تحصیلی جدید به من القا می کنه.البته حالا چون اسمش سال تحصیلیه اصلا به این معنی نیست که سرتاسرش درس و تحصیله ، بلکه قراره یه سری درهای جدید دیگه هم به روی زندگیم باز شه. (درهایی که بعضیاشو خودم به زور باز کردم :دی )

لحظه های بد و ناراحت کننده تو زندگیم زیاده اما از خدا میخوام حس و حالای خوبم زیادتر از لحظات غم انگیزم باشه ، اونقدر زیاد که حتی اگر بغضم شکست ، دلم نشکنه و پشتم به حضورت تو زندگیم گرم باشه.

.

پاییز می رسد که مرا مبتلا کند....