ساعت 9 نوبت داشتم اما 12 رفتم داخل. این مدتی که نشسته بودم تا نوبت سونوگرافی من برسه ؛ مرتبا مورد های اورژانسی از بخش میومدن تا سونوی اورژانسی بدن ( بیمارستان بود).  یه نفر مونده بود تا نوبتم شه که 2 تا مورد اورژانسی از بخش اومدن و جای من رفتن داخل.یکیشون یه خانومی بود که ماه هفتمش تموم شده بود و دچارخونریزی شده بود. اولین بچه پسرش بود و خیلی استرس داشت. با بغض حرف میزد و شدیدا استرس داشت که بچه اش میمونه یا نه. بعد سونو معلوم شد اوضاش اورژانسیه و باید بچه رو دربیارن تا سلامت خودشو از دست نداده. منتظر بود پرستارا بیان ببرنش اتاق عمل و اشکاشو با گوشه روسریش پاک میکرد.بقیه خانوما دلداریش میدادن که نگران نباش بچه تو دستگاه میمونه . کنارمم یه خانوم بود که سونوی سینه داشت و تحت شیمی درمانی بود. هر دو سینه شو جراحی کرده بود و شیمی درمانی و پروسه های سنگین درمانی نای برا حرف زدن نزاشته بود براش. اونجا هرکی یه ماجرا داشت. یه ذکر مصیبت. جوری که حرفای هرکدومو میشنیدم خصوصا وقتی وضعیت اون خانوم باردارو دیدم منم اشکام جاری شده بود و سعی میکردم بغضمو کنترل کنم چون فقط من یه نفر بودم اونجا که مریضیه هرکیو میدیدم ، بغضم می گرفت.

هوای سرد و بارونیت تو رو میکنه نوستالژیک ترین شهر. بخصوص اینکه شبش هم بارون شدید اومده باشه و صبح خیابونا خیس و هوا تمییز باشه. بخصوص اینکه صبح با چتر و دستکش و شال گردن با نم نم بارون صبحگاهیت از خونه بزنم بیرون و بجای تاکسی پیاده برم مسیرو. اینکه چهار راه ولیعصر تا میدون انقلابت میشن عاشقانه ترین خیابون دنیا و دانشگاه تهرانت میشه عزیزترین دانشگاه. اینکه من با وجب به وجبت خاطره دارم. اگه قرار باشه یه دلیل پررنگ بین چنتا دلیلی که منو منصرف از مهاجرت میکنه انتخاب کنم ؛ صبحای بارونیته که تنفس هوات به تک تک سلول هام انرژی و انگیزه ی شروع میده